Αρκετά χρόνια πριν, μάλλον το 2005, βρεθήκαμε στη Μήλο για καλοκαιρινές διακοπές. Όσοι από εσάς έχετε πάει στη Μήλο ξέρετε ότι το φαγητό της -ειδικά σε ορισμένα μέρη- είναι ονειρεμένο. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη λαδένια και τα πιταράκια στην Τρυπητή, τα χειροποίητα ζυμαρικά, τα σουβλάκια ξιφία με την εκπληκτική μαρινάδα και την καλύτερη τσιροσαλάτα που έχω δοκιμάσει ποτέ.
Μια ημέρα αποφασίσαμε να πάρουμε τα γνωστά καϊκάκια για μονοήμερη εκδρομή στα πέριξ, όπερ σημαίνει απαραιτήτως στάση στην Κίμωλο. Ένα πάνλευκο κυκλαδονήσι, λιτό και απέριττο, ήσυχο και σοφιστικέ. Όπως πρέπει να είναι -για μένα- τα κυκλαδονήσια. Το μεσημέρι βρεθήκαμε σε μια μικρή ταβέρνα στη χώρα του νησιού, στη μικρή πλατεία και παρά τον καυτό ήλιο καθίσαμε έξω, κάτω από μια τεραστίων διαστάσεων βουκαμβίλια που “εκτελούσε” και χρέη… ομπρέλας. Δεν μπορώ να σας πω ότι θυμάμαι τί φάγαμε για μεσημεριανό, θυμάμαι όμως πολύ καλά την λαδένια που μας κέρασαν ως “starter” με συνοδεία ούζου.
Σε ένα μικρό γυάλινο πιατάκι, σαν εκείνα που κερνούσαν τις πάστες τη δεκαετία του ‘80, μας έφεραν μικρά κομματάκια λαδένιας.
Μια λεπτή, αλμυρούτσικη μπισκωτένια βάση, τραγανή και όσο πρέπει… λαδένια με κομμάτια ζουμερής -παρά το ψήσιμο- ντομάτας και πικάντικου κρεμμυδιού. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει ήταν που ενώ η ζύμη ήταν τέλεια ψημένη, τραγανή και ροδαλή, η ντομάτα, το κρεμμύδι και η ρίγανη που την κάλυπταν διατηρούσαν τη γεύση και τα αρώματά τους. Η γλυκύτατη κυρία που μας σέρβιρε θυμάμαι ότι μου είχε πει -από τότε είχα το κουσούρι να ρωτάω στις ταβέρνες για ό,τι μου άρεσε- ότι κόντρα στην παράδοση έψηνε για 20 λεπτά τη βάση της λαδενιας μόνη της και μετά έβαζε πάνω ντομάτες και κρεμμύδια και συνέχιζε το ψήσιμο.
Για χρόνια θυμόμουν αυτή την αφοπλιστική νοστιμιά της λαδένιας, αυτού του απλούστατου, φτωχικού φαγητού. Μια λαδένια ζύμη, που φτιαχνόταν με μαγιά ή προζύμι, και νοστίμευε με ό,τι διέθετε η Κίμωλος το καλοκαίρι, δηλαδή κρεμμύδια και άνυδρες ντομάτες. Ψηνόταν συνήθως στους ασβεστωμένους ξυλόφουρνους του νησιού τις μέρες που οι νοικοκυρές έψηναν τα πάμπολλα ψωμιά τους και ήταν το πρόχειρο και χορταστικό φαγητό για τις οικογένειές τους.
Πέρασαν αρκετά χρόνια και τελικά έφτιαξα την λαδενια τώρα που σκεφτόμουν να κάνω κάτι νηστίσιμο για το blog, και όταν τη δοκιμάσαμε αναρωτηθήκαμε γιατί τόσα χρόνια δεν το είχαμε κάνει…
ΥΛΙΚΑ (για ένα μεγάλο ταψί κουζίνας)
Για τη ζύμη
- 500 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
- 250ml (περίπου) χλιαρό νερό
- 1 φακελάκι ξηρή μαγιά (8 γρ.)
- 3 κουταλιές ελαιόλαδο
- αλάτι (½ κουταλάκι του γλυκού)
Για τη γέμιση
- 2 μεγάλες ώριμες αλλά σφιχτές ντομάτες
- 1 ξερό κρεμμύδι
- αλάτι, πιπέρι
- 1 κουταλιά της σούπας ξερή ρίγανη
- ελαιόλαδο
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Σε ένα μεγάλο μπολ βάζετε το αλεύρι, ρίχνετε λίγο αλάτι, ανακατεύετε, προσθέτετε τη μαγιά, το ελαιόλαδο και αρχίζετε να ρίχνετε λίγο λίγο το νερό ενώ ανακατεύετε συνεχώς, μέχρι να φτιάξετε ένα μέτρια σφιχτό ζυμάρι.
Το σκεπάζετε με μια πετσέτα και το αφήνετε στην άκρη μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο. Αυτό μπορεί να πάρει από 45 λεπτά έως 1,5 ώρες.
Σε μια λαμαρίνα φούρνου ή ένα ταψί ρίχνετε λίγο λάδι και το απλώνετε παντού, βάζετε εκεί το φουσκωμένο ζυμάρι και το απλώνετε με τα χέρια σας να ανοίξει καλά και να καλύψει τον πάτο του ταψιού.
Το πάχος του αφού απλωθεί θα είναι περίπου μισό εκατοστό. Με τα δάχτυλά σας κάνετε βαθουλώματα στο ζυμάρι (δείτε το και στο βίντεο) και ραντίστε με λίγο ελαιόλαδο. Πασπαλίστε με λίγο αλάτι, πιπέρι και τη μισή ποσότητα από τη ρίγανη.
Κόψτε τις ντομάτες σε μέτριου πάχους φέτες και απλώστε τις στο ζυμάρι. Ρίξτε από πάνω λίγο ακόμη αλάτι, πιπέρι και την υπόλοιπη ρίγανη.
Ραντίστε με λίγο λάδι, κόψτε και μερικά φύλλα φρέσκιας ρίγανης και ψήστε τη λαδένια σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 45 λεπτά ή μέχρι να ροδίσει καλά το ζυμάρι της λαδένιας και από πάνω και από κάτω.
Για να μαθαίνεις άμεσα ότι νέο μας αφορά, ακολούθησε το foodurismo στο Facebook, στο instagram, στο pinterest αλλά κάνε και subscribe στο κανάλι του foodurismo στο youtube
Βρείτε τη συνταγή και στο κανάλι μας στο youtube: