H μητέρα μου είχε έναν αγαπημένο θείο, τον Θόδωρο, ο οποίος είχε μεταναστεύσει σε νεαρή ηλικία στη Νέα Υόρκη και δούλευε για πολλά χρόνια σε εστιατόρια. Κάτι σύνηθες δηλαδή για τους Έλληνες μετανάστες του ‘50 και του ‘60.
Εκείνος ήταν ένας μικρός το δέμας άνδρας, αεικίνητος και φοβερά εργατικός. Ήταν λιγομίλητος και πολύ μεθοδικός με ό,τι καταπιανόταν. Του άρεσε πολύ να φτιάχνει γλυκά, να ασχολείται με την κηπουρική και να διαβάζει.
Όταν επέστρεφε τα καλοκαίρια στην Ελλάδα για διακοπές έφτιαχνε φοβερές νοστιμιές για τα παιδιά του και τα ανίψια του. Η μητέρα μου ακόμα θυμάται τις τούρτες που τους έφτιαχνε, όχι βέβαια τις υπερπαραγωγές που ξέρουμε σήμερα, αλλά απλές και νόστιμες. Καθώς δεν υπήρχε μίξερ, χτυπούσε υπομονετικά τα μείγματα για τα κέικ στο χέρι με σύρμα. Έφτιαχνε κρέμες με γάλα, ασπράδια, άχνη και ενίοτε κακάο.
Φανταστείτε όμως τί φοβερό πράγμα ήταν για τα μικρά παιδιά της ελληνικής επαρχίας του 1960 να έρθουν “αντιμέτωπα” με τούρτα. Νομίζω πως θα ήταν ένα είδος “γαστρονομικού σοκ”, αν υπάρχει αυτός ο όρος. Το καλύτερο δε σε όλο αυτό ήταν ότι τα ευπαθή γλυκά έπρεπε πάση θυσία (!) να καταναλωθούν άμεσα, αφού τα υποτυπώδη ψυγεία πάγου προορίζονταν για τα βασικά και όχι για τέτοιες… πολυτέλειες.
Βέβαια το “πρότζεκτ τούρτα” δεν ήταν από τα πιο συχνά, συνήθως οι λιχουδιές έπρεπε να ήταν ανθεκτικές στις θερμοκρασίες, βολικές στην παρασκευή τους και όχι δαπανηρές.
Μια τέτοια λιχουδιά ήταν και τα ψημένα αμυγδαλα με αλάτι και ζάχαρη. Τα αμυγδαλα ήταν ένα είδος που αφθονούσε σε κάθε σπίτι, σχεδόν όλοι είχαν αμυγδαλιές στους κήπους και τα κτήματά τους. Έτσι λοιπόν, με λίγο αλατάκι και ζάχαρη ο θείος Θόδωρος έφτιαχνε στο “πι και φι” αυτά τα πεντανόστιμα αμυγδαλα που όταν τα φτιάξεις δεν μπορείς να σταματήσεις να τα μασουλάς.
Το αλάτι δίνει φοβερή νοστιμιά στη σάρκα του καρπού και η ζάχαρη το γλασάρει μοναδικά. Άλλωστε ο συνδυασμός αλμυρού και γλυκού είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρων, για μένα δε, είναι ακαταμάχητος.
Στη συγκεκριμένη συνταγή βέβαια δεν υπερισχύει το γλυκό αλλά το αλμυρό, τουλάχιστον στις αναλογίες που σας δίνω. Εσείς βέβαια μπορείτε να πειραματιστείτε, σύμφωνα με τα γούστα σας.
Τα τέλεια αυτά αμυγδαλάκια είναι ιδανικά για μασούλημα μαζί και με άλλους ξηρούς καρπούς, κάνουν φοβερή “παρέα” με αποστάγματα και κρασί, ταιριάζουν όμως θαυμάσια και πάνω σε πράσινες σαλάτες, τις κάνουν “τραγανές”, χορταστικές και πιο ενδιαφέρουσες.
ΤΙΡ: Στις φωτογραφίες ίσως παρατηρήσετε ότι χρησιμοποιώ καστανή ζάχαρη, ωστόσο πιστεύω ότι η λευκή, κρυσταλλική ζάχαρη είναι πολύ καλύτερη γι’ αυτήν τη συνταγή. Επειδή οι κόκκοι της λευκής ζάχαρης είναι μικρότεροι από της καστανής κολλούν καλύτερα πάνω στα αμυγδαλα και λιώνουν γρήγορα.
ΥΛΙΚΑ
- 300 γρ.αμυγδαλα ωμά με τη φλούδα
- 1 ½ κουταλάκι του γλυκού αλάτι
- 1 κοφτή κουταλιά της σούπας ζάχαρη
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Βάζετε σε μια μικρή κατσαρόλα νερό, ρίχνετε τα αμύγδαλα και τα βράζετε για περίπου 15 λεπτά.
Ανάβετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς με αντιστάσεις.
Όταν τα αμυγδαλα βράσουν τα σουρώνετε και τα αφήνετε να κρυώσουν για 5 -μόνο- λεπτά. Τα ξεφλουδίζετε.
Το ξεφλούδισμα γίνεται πολύ εύκολα όταν τα αμυγδαλα έχουν βράσει επαρκώς και είναι ακόμα ζεστά.
Απλώνετε τα ξεφλουδισμένα αμυγδαλα πάνω σε μια λαμαρίνα φούρνου ή ένα πολύ ρηχό ταψί που το έχετε στρώσει με χαρτί ψησίματος. Θα δείτε ότι τα αμύγδαλα είναι νωπά, αυτό είναι πολύ χρήσιμο, ρίξτε πάνω τους τη ζάχαρη και το αλάτι και ανακατέψτε καλά να πάνε σε όλους τους καρπούς.
Η υγρασία που έχουν τα αμύγδαλα από τον βρασμό είναι ιδανική για να κολλήσουν πάνω τους η ζάχαρη και το αλάτι, γι’ αυτό φτιάξτε τα αμέσως, πριν στεγνώσουν.
Βάζετε την λαμαρίνα στο φούρνο και ψήνετε για περίπου 10-12 λεπτά. Κατά τη διάρκεια του ψησίματος θέλουν προσοχή μην “αρπάξουν” και ανακατέψτε τα μια – δυο φορές για να ψηθούν ομοιόμορφα.
Τα βγάζετε από τον φούρνο, τα αφήνετε να κρυώσουν και τα διατηρείτε σε γυάλινο βάζο ή ανοξείδωτο μπολ.